Ο ιστορητής - Σημείωμα μεταφράστριας (ανέκδοτο)

Προηγούμενη ανάρτηση: Ο ιστορητής - Παράρτημα: βιβλιογραφία και ευρετήριο

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα σημείωμα που είχα γράψει με την ελπίδα ότι ίσως θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στο βιβλίο. Μια που δεν μπόρεσε να γίνει αυτό, το αναρτώ εδώ. Στην αρχική του εκδοχή ήταν αρκετά εκτενέστερο, το συντόμευσα για να διευκολύνω την ανάγνωση και να καταστήσω πιθανότερη τη δημοσίευσή του.

Καλύτερα έτσι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΡΙΑΣ

Το βιβλίο αυτό για μένα υπήρξε κεραυνοβόλος έρωτας. Η μαγική του ατμόσφαιρα, η κρυφή ματιά του σ’ έναν άλλο κόσμο, τόσο ανθρώπινο, τόσο οικείο αλλά και τόσο μακρινό, η γλαφυρά δοσμένη αλήθεια πως ο κόσμος μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κομπολόι από ιστορίες, όλα αυτά μαζί με συνεπήραν.

Αυτό που περισσότερο με γοήτευσε ήταν η ιδέα ότι η πραγματικότητα δομείται μέσα από την αφήγηση. Παρατηρώντας τον νευραλγικό ρόλο του ιστορητή στην διαμόρφωση της ταυτότητας και στη συνοχή της κοινωνίας των ιθαγενών, συνειδητοποίησα ότι οι αφηγήσεις διαμορφώνουν τη συλλογική και ατομική μας κοσμοαντίληψη. Είμαστε αυτό που αφηγούμαστε, είμαστε αυτό που αφηγούνται οι άλλοι για μας.

Συζητώντας και διερευνώντας περισσότερο την ιδέα αυτή, διαπίστωσα ότι έχει διατυπωθεί από φιλοσόφους και έχει βρει εφαρμογές στην ψυχολογία, μέσα από τη μέθοδο της αφηγηματικής θεραπείας.

Ορισμένοι μεταμοντέρνοι φιλόσοφοι έχουν εκφράσει την άποψη ότι κάθε θεώρηση της πραγματικότητας είναι ένα αφήγημα, μια ανιστόρηση, που αντλεί το κύρος της από την κοινή αποδοχή. Καθένας μας έχει την προσωπική του κοσμοαντίληψη, και όλοι μαζί, σε μεγαλύτερες ή μικρότερες ομάδες, δομούμε τις δικές μας συλλογικές «πραγματικότητες».

Σύμφωνα με την αφηγηματική προσέγγιση στην ψυχολογία, οι ταυτότητές μας διαμορφώνονται μέσα στις ιστορίες και τις αφηγήσεις μας. Η άποψη για τη σημασία της προσωπικής αφήγησης και νοηματοδότησης των πραγμάτων έξω από το λογικό-επιστημονικό επιχείρημα, που αποζητά να τεκμηριώσει τη μία και μόνη αλήθεια, αποτελεί τη θεωρητική βάση για μια επιστημολογική θέση που προτείνει την αφήγηση και την επαναφήγηση ως τρόπους κατανόησης των ψυχικών λειτουργιών και της ανθρώπινης φύσης, προσωπικότητας και συμπεριφοράς.

Δεν χρειάζεται όμως να φτάσει κανείς τόσο μακριά ή τόσο βαθιά. Οι καθημερινές αφηγήσεις, από τις ανεκδοτολογικές ιστορίες των φίλων μας ως τα μυθιστορήματα, τα σήριαλ της τηλεόρασης, τις ταινίες του κινηματογράφου, όλα αυτά διαμορφώνουν την κοινή μας πραγματικότητα, όπως το κάνουν εδώ και χιλιάδες χρόνια τα παραμύθια, οι μύθοι και οι θρύλοι.

Ώστε η αφήγηση αναδεικνύεται ως κάτι πολύ πιο σημαντικό από μια διασκέδαση, από έναν τρόπο περισπασμού: η αφήγηση είναι η ίδια η ζωή μας.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο κατάλογος όλων των αναρτήσεων που αφορούν το βιβλίο "Ο άνθρωπος που έλεγε ιστορίες" βρίσκεται στην ανάρτηση Ο ιστορητής - Εισαγωγή.